ในปัจจุบันอาจกล่าวได้ว่าเราไม่เคยได้มีพื้นที่สาธารณะที่แท้จริง พื้นที่สาธารณะที่สามารถใช้งานพื้นที่ได้อย่างหลากหลาย ปราศจากการสร้างพื้นที่ส่วนตัวภายใน คำนี้เป็นคำสำคัญในการออกแบบผลงานสร้างสรรค์ชิ้นนี้ โดยมุ่งเน้นการออกแบบพื้นที่สำหรับทุกคน ที่จะช่วยให้ผู้คนได้คำนึงถึงความเป็นสาธารณะ แทนที่การหวงแหนความเป็นส่วนตัวในพื้นที่สาธารณะ แต่เลือกใช้สิทธิในการแสดงออกผ่านที่ที่ไร้ความเป็นส่วนตัว เสียงคือเครื่องมือหลักที่เราเลือกใช้ในการช่วยกระตุ้นให้ผู้คนได้ออกมาฟังเสียงของผู้อื่นและเปล่งเสียงที่ต้องการบอกเล่าออกไปอย่างไร้ขีดจำกัดภายใต้สิทธิและเสรีภาพ โดยเราเลือกออกแบบพาวิลเลียน อันปกคลุมด้วยผ้าม่านใสที่แสดงถึงขอบเขตการใช้งานของแต่ละกิจกรรมที่เกิดขึ้น แต่ไร้ซึ่งการสร้างพื้นที่ปิดล้อมออกจากพื้นที่สาธารณะ เลือกจัดวางชุดโต๊ะเก้าอี้ยาวที่เอื้อต่อการใช้งานพื้นที่ร่วมกันของผู้คนแปลกหน้า โดยแต่ละจุดเราได้ติดตั้งชุดไมโครโฟนและลำโพงเพื่อส่งและรับเสียงจากจุดต่างๆ ในโครงการ เราหวังว่าผลงานสร้างสรรค์ชิ้นนี้จะช่วยให้ผู้คนได้คำนึงถึงความเป็นสาธารณะที่แท้จริงจากเสียงเรื่องเล่าภายใต้เสียงกระซิบของผู้คนในพื้นที่สาธารณะแห่งนี้ ในแต่ละจุดของโครงการจะประกอบด้วยม่านโปร่งแสง ชุดเปล่งเสียง ชุดรับเสียงและชุดเฟอร์นิเจอร์ โปรยตามจุดต่างๆ สอดคล้องกับกิจกรรมที่จะเกิดขึ้น โดยเมื่อมีเสียงกำเนิดขึ้น ทั้งจากบรรยากาศโดยรอบ จากกิจกรรมที่เกิดขึ้นอย่างตั้งใจและไม่ตั้งใจ เสียงจะถูกส่งไปตามจุดต่างๆ ในโครงการผ่านราวงานระบบที่ใช้เป็นโครงสร้างด้านบน โดยที่จะมีไฟ Led Stipe Light วิ่งเป็นสัญลักษณ์จากจุดเปล่งเสียงไปยังจุดรับเสียง เพื่อเปิดโอกาสให้ผู้ส่งเสียงและผู้รับเสียงได้เข้ามาทำความรู้จักกันผ่านหัวข้อของเสียงที่เกิดขึ้น นอกจากนั้นชุดราวม่านยังช่วยทำหน้าที่แสดงขอบเขตการใช้งานอย่างไม่ปิดล้อมจากความโปร่งแสงของวัสดุ เพื่อให้เกิดพื้นที่สาธารณะอันแท้จริงซึ่งไร้การครอบครองอย่างถาวร โดยที่โครงสร้างของตัวงานจะเลือกใช้โครงสร้างเหล็กง่ายๆ เช่นเดียวกับนั่งร้าน ง่ายต่อการถอดประกอบหรือติดตั้ง