ย่านหัวลำโพงในอดีตเคยเป็นจุดเริ่มต้นของประชากรจากต่างจังหวัด ที่เคลื่อนย้ายเข้ามาหางานในเมืองหลวง จนเกิดศูนย์จัดหางานต่างๆ รอบสถานีรถไฟ เพื่อกระจายแรงงานจำนวนมากออกไปตามพื้นที่กรุงเทพฯ และปริมณฑล แต่ปัจจุบันไม่มีภาพนั้นให้เห็นในย่านแห่งนี้แล้วอีกแล้ว โดยเฉพาะเมื่อสถานีรถไฟหัวลำโพงเหลือเพียงรถไฟสายสั้น ไม่ได้เป็นศูนย์รวมของผู้คนจากภูมิภาคต่างๆ เหมือนเช่นวันวาน แม้ไม่มีความพลุกพล่านให้เห็นอีกแล้ว แต่ในชุมชนย่านหัวลำโพงยังมีแรงงานตัวเล็กๆ ที่เปรียบเสมือนเส้นเลือดฝอยจำนวนมาก ที่ต่างโยกย้ายมาทำงานหารายได้ ไม่ว่าจะเป็นร้านรถเข็น ร้านรับจ้างซักผ้า รถรับจ้าง แรงงานต่างด้าว คนไร้บ้าน ซึ่งล้วนแต่เป็นประชากรแฝงที่ไม่ปรากฏอยู่ในทะเบียนของรัฐ และหลายครั้งก็ถูกคนในเมืองมองว่าเป็นปัญหา พวกเขาเลือกใช้ย่านหัวลำโพงเป็น ‘บ้านหลังใกล้’ ท่ามกลาง เมืองใหญ่แทนที่ ‘บ้านหลังไกล’ ของพวกเขา และคอยทำงานหล่อเลี้ยงให้กับบ้านหลังใกล้โดยที่ทิ้งบ้านหลังไกลไว้ในความคิดถึง นิทรรศการ ไกล( ้ ) บ้าน จึงตั้งใจเล่าเรื่องของผู้คนที่เป็นเส้นเลือดฝอยในย่านหัวลำโพง ผ่านภาพถ่าย เครื่องมือทำมาหากิน รวมถึงพื้นที่แลกเปลี่ยนความคิด เพื่อสะท้อนภาพให้คนทั่วไปรู้จักและเห็นภาพการมีอยู่ของประชากรแฝงในเมืองได้ชัดเจนยิ่งขึ้น และหวังว่าจะทำให้ผู้คนที่มาอยู่ ‘ไกล’ บ้านทุกคนรู้สึก ‘ใกล้’ บ้านมากขึ้นอีกสักหน่อย